Στις μέρες μας η λεγόμενη μάχη των φύλων καλά κρατεί. Άντρες και γυναίκες, έχοντας πολύ διαφορετικές νοοτροπίες και κατανοώντας με πολύ διαφορετικό τρόπο τις σχέσεις, τη φιλία και την κοινωνία γενικότερα, αναπτύσσουν μεταξύ τους τη σχέση των σκαντζόχοιρων: όσο έρχονται πιο κοντά, πληγώνουν ο ένας τον άλλον με τα αγκάθια τους. Έτσι, λίγο-πολύ φθονούν ο ένας τον άλλον λόγω των ιδιαιτεροτήτων και των προνομίων που έχει το αντίθετο φύλο. Στο παρόν άρθρο θα αναλύσω την πλευρά του "στρατοπέδου" που ξέρω προσωπικά, του αντρικού.
Πρώτον, οι κοινωνικές επιταγές δίνουν κάποια ελεύθερα στη γυναίκα τα οποία ο άντρας στερείται (συμβαίνει και το αντίστροφο βέβαια αλλά αυτό είναι άλλη πονεμένη ιστορία). Ο άντρας παραδείγματος χάρη διδάσκεται από μικρός να μην κλαίει, να μην εκφράζει τη λύπη του και να την πνίγει μέσα του. Η κοινωνία του δημιουργεί την υποχρέωση να είναι δυνατός και να μη φανερώνει τις αδυναμίες του: αν το κάνει, το αντίτιμο είναι να τον μειώσουν και να αμφισβητηθεί ο ανδρισμός του, ο οποίος λειτουργεί σαν μια δαμόκλειος σπάθη. Αντίθετα, η γυναίκα έχει κάθε ελευθερία να το κάνει χωρίς να δεχτεί την κατακραυγή ή να θεωρηθεί πλήγμα κατά της θηλυκότητάς της. Μάλιστα πολλάκις εκμεταλλεύεται τη φαινομενική αδυναμία της για να αποσπάσει τη συμπόνοια, τη συμπάθεια και πολλά ανταλλάγματα...
Κατόπιν, ο άντρας έχει πολύ ψηλά τον εγωισμό του. Καθημερινά όμως στην κοινωνική του ζωή δίνει πολλές χαμένες μάχες με τον γυναικείο πληθυσμό. Χαρίζει συνεχώς το βλέμμα του σε πολλές γυναίκες, ρίχνοντας τον εγωισμό του κι ανεβάζοντας τον δικό τους, συνήθως χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Εδώ ας προσθέσω πως εξαιρούνται οι εκ φύσεως γόηδες, οι οποίοι έχουν γνωρίσει ελάχιστες αποτυχίες και δε δυσκολεύονται στο επικοινωνιακό παιχνίδι. Η παραπάνω συνδιαλλαγή πάντως είναι κάτι που στον αντρικό εγκέφαλο θεωρείται ασυγχώρητο.
Το αντίθετο δε συμβαίνει σχεδόν ποτέ. Πρώτον, η γυναίκα δεν κοιτάει δημόσια τόσο αδιάκριτα την αντρική ομορφιά ούτε δείχνει τον θαυμασμό της απροκάλυπτα όπως εκείνος. Ή μάλλον, ακόμα κι όταν το κάνει, ο άντρας πολύ σπάνια θα το καταλάβει. Οπότε ο γυναικείος εγωισμός ελάχιστα τραυματίζεται δημόσια, ενώ η ύπαρξη πολλών αντρικών βλεμμάτων τριγύρω τον ενισχύει καθημερινά. Αυτό ο άντρας επίσης δεν το συγχωρεί: όχι τόσο στους άλλους άντρες, όσο στις γυναίκες και στο, ας πούμε, προνόμιο αυτό.
Υποπτεύομαι πως υπάρχουν πάρα πολλοί άντρες, θα έλεγα μια συντριπτική πλειοψηφία, των οποίων η ερωτική ζωή και η σχέση με το γυναικείο φύλο θα βελτιωνόταν αισθητά αν δέχονταν αρκετά κομπλιμέντα από γυναίκες. Δεν το παραδεχόμαστε αλλά τα έχουμε ανάγκη. Έχουμε την έμφυτη ανάγκη να νιώσουμε ποθητοί όσο αυτές, όμορφοι κι αποδεκτοί από το σύνολο του πληθυσμού, σε μια κοινωνία που πλέον έχει ενοχοποιήσει την αντρική ερωτική επιθυμία σε βαθμό ίσως μεγαλύτερο από ότι έχει ενοχοποιήσει η συντηρητική κοινότητα την γυναικεία επιθυμία.
Ο άντρας από το ξεκίνημα κιόλας της επαφής με τη γυναίκα δίνει τα 95 για να πάρει τα 5. Δίνει το βλέμμα του, την προσοχή του και τον εγωισμό του και, μετά από χρόνια στο ερωτικό παιχνίδι, έχει κερδίσει πάρα πολύ λιγότερες φορές από όσες έχει χάσει. Οι επιτυχίες των περισσότερων αντρών είναι ελάχιστες σε σχέση με τις αποτυχίες τους. Αυτό δεν το υπολογίζουν συνειδητά αρκετοί εξ αυτών: είναι μια αλήθεια την οποία ελάχιστοι καταλάβουν πραγματικά. Οι περισσότεροι νιώθουν έντονο φθόνο για το γυναικείο φύλο χωρίς να ξέρουν επακριβώς το γιατί. Αυτόν τον φθόνο, που τολμώ να ονομάσω ακόμα και μίσος ενίοτε, το αποδέχονται έκπληκτες οι κοπέλες που λένε το μοιραίο ναι. Δεν ξέρουν το γιατί, όμως δέχονται την κρυφή πικρία και απογοήτευση του άνδρα, ο οποίος συνειδητοποιεί πως το συνεχές αρνητικό σκορ που έχει στο παθητικό του δεν ισοφαρίζεται ούτε στο ελάχιστο από την μια του νίκη.
Πραγματικά, για να συγχωρήσει μέσα του ο άντρας συνολικά τον γυναικείο πληθυσμό θα έπρεπε να έχει κάποια στιγμή στη ζωή του καμιά εικοσαριά απανωτές επιτυχίες. Να τονωθεί ο εγωισμός του και η αίσθηση της ήττας μέσα του να εξαλειφθεί. Αυτό βέβαια σπάνια συμβαίνει. Κι όταν συμβαίνει, τα αποτελέσματα είναι απρόβλεπτα και πολύ σπάνια τα επιθυμητά. Μπορεί κάποιος να παραλληλίσει την περίπτωση με ένα είδος νεοπλουτισμού και τις αντίστοιχες υπερβολές.
Όσον αφορά τη συμβίωση, μετά από χρόνια γάμου πολλές σύζυγοι δέχονται μια μεγάλη καταπίεση και μισογυνισμό. Απορούν πού έχουν φταίξει, ενώ στην ουσία πληρώνουν τα σπασμένα ενός χρόνια πληγωμένου εγωισμού. Πιθανότατα δεν έχουν σχέση με την εσωτερική απογοήτευση του άντρα τους ούτε μπορούν να καταλάβουν την πηγή της.
Αν πρέπει να ρίξω ένα μερίδιο ευθύνης στο γυναικείο φύλο θα πω το εξής: ένα μεγάλο μέρος των γυναικών δεν καταλαβαίνει τους άντρες. Μυρίζει σαν λαγωνικό την ερωτική επιθυμία τους αλλά τίποτα παραπάνω. Δεν μπορεί να συλλάβει το μέγεθος της τραγωδίας που υπάρχει μέσα σε πολλούς από αυτούς και δεν κάνει τίποτα για να το μάθει. Ακόμα και στη συνέχεια της σχέσης προσπαθεί να πάρει: να αποσπάσει κομπλιμέντα, να γίνει στόχος προσοχής και να είναι το επίκεντρο, ενώ θα έβλεπε μεγάλη διαφορά αν, προσεκτικά φυσικά για μη φανεί σαν οίκτος, τόνωνε αργά και σταθερά τον εγωισμό και την αυτοπεποίθηση του άντρα της.
Και τι μένει στο τέλος; Σε μια μακροχρόνια σχέση η καλή περίπτωση είναι η εξής: είτε ο αντρικός εγωισμός έχει απομακρυνθεί από έναν μεγαλόψυχο άντρα είτε έχει θεραπευτεί από μια πραγματικά δοτική γυναίκα. Στις κακές περιπτώσεις, που δυστυχώς είναι πολύ περισσότερες, ο άντρας ξεσπά βίαια σε μια άτυχη ή πολλές άτυχες γυναίκες. Η μάστιγα της φαλλοκρατίας, αν και συνήθως γεννημένη με αθώο τρόπο, εφαρμόζεται βάναυσα κι απάνθρωπα. Βιασμοί, ξυλοδαρμοί, ακόμα και φόνοι, από φθόνο ή απελπισία, έχουν αμαυρώσει τις ανθρώπινες κοινωνίες και συνεχίζουν να το κάνουν.
Πιστεύω πως οι περισσότερες γυναίκες, μετά την ανάγνωση αυτού του άρθρου, θα μπορούν πλέον να καταλάβουν κάτι από αυτήν την ατελείωτη, σκληρή εσωτερική μάχη του άντρα. Θα μπορούν να καταλάβουν το θυμωμένο ξέσπασμα του άντρα στην περίπτωση, για παράδειγμα, μιας απιστίας, έστω και νοητής. Όταν ο άντρας μετά από χρόνια ήττας έχει πετύχει μια νίκη, αρνείται κατηγορηματικά να αποδεχτεί ότι κι αυτή του τη νίκη την έχασε κι αντιδρά δυστυχώς με τρομερή σκληρότητα...
Καταλαβαίνω όμως δε σημαίνει συγχωρώ ή συναινώ. Αυτό θέλω να το ξεκαθαρίσω. Το παρόν άρθρο δεν αποτελεί ξέπλυμα του αντρικού φθόνου ούτε υπεράσπιση της φαλλοκρατίας, την οποία μισώ. Ο λόγος που το γράφω είναι για να δράσει προληπτικά: μακάρι να το διαβάσουν αρκετές γυναίκες και να θεραπεύουν την ανδρική ψυχοσύνθεση προτού βρεθούν προ εκπλήξεως απέναντι σε αδικαιολόγητες και ανεξήγητες -τουλάχιστον για τις ίδιες- συμπεριφορές.
Πρώτον, οι κοινωνικές επιταγές δίνουν κάποια ελεύθερα στη γυναίκα τα οποία ο άντρας στερείται (συμβαίνει και το αντίστροφο βέβαια αλλά αυτό είναι άλλη πονεμένη ιστορία). Ο άντρας παραδείγματος χάρη διδάσκεται από μικρός να μην κλαίει, να μην εκφράζει τη λύπη του και να την πνίγει μέσα του. Η κοινωνία του δημιουργεί την υποχρέωση να είναι δυνατός και να μη φανερώνει τις αδυναμίες του: αν το κάνει, το αντίτιμο είναι να τον μειώσουν και να αμφισβητηθεί ο ανδρισμός του, ο οποίος λειτουργεί σαν μια δαμόκλειος σπάθη. Αντίθετα, η γυναίκα έχει κάθε ελευθερία να το κάνει χωρίς να δεχτεί την κατακραυγή ή να θεωρηθεί πλήγμα κατά της θηλυκότητάς της. Μάλιστα πολλάκις εκμεταλλεύεται τη φαινομενική αδυναμία της για να αποσπάσει τη συμπόνοια, τη συμπάθεια και πολλά ανταλλάγματα...
Κατόπιν, ο άντρας έχει πολύ ψηλά τον εγωισμό του. Καθημερινά όμως στην κοινωνική του ζωή δίνει πολλές χαμένες μάχες με τον γυναικείο πληθυσμό. Χαρίζει συνεχώς το βλέμμα του σε πολλές γυναίκες, ρίχνοντας τον εγωισμό του κι ανεβάζοντας τον δικό τους, συνήθως χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Εδώ ας προσθέσω πως εξαιρούνται οι εκ φύσεως γόηδες, οι οποίοι έχουν γνωρίσει ελάχιστες αποτυχίες και δε δυσκολεύονται στο επικοινωνιακό παιχνίδι. Η παραπάνω συνδιαλλαγή πάντως είναι κάτι που στον αντρικό εγκέφαλο θεωρείται ασυγχώρητο.
Το αντίθετο δε συμβαίνει σχεδόν ποτέ. Πρώτον, η γυναίκα δεν κοιτάει δημόσια τόσο αδιάκριτα την αντρική ομορφιά ούτε δείχνει τον θαυμασμό της απροκάλυπτα όπως εκείνος. Ή μάλλον, ακόμα κι όταν το κάνει, ο άντρας πολύ σπάνια θα το καταλάβει. Οπότε ο γυναικείος εγωισμός ελάχιστα τραυματίζεται δημόσια, ενώ η ύπαρξη πολλών αντρικών βλεμμάτων τριγύρω τον ενισχύει καθημερινά. Αυτό ο άντρας επίσης δεν το συγχωρεί: όχι τόσο στους άλλους άντρες, όσο στις γυναίκες και στο, ας πούμε, προνόμιο αυτό.
Υποπτεύομαι πως υπάρχουν πάρα πολλοί άντρες, θα έλεγα μια συντριπτική πλειοψηφία, των οποίων η ερωτική ζωή και η σχέση με το γυναικείο φύλο θα βελτιωνόταν αισθητά αν δέχονταν αρκετά κομπλιμέντα από γυναίκες. Δεν το παραδεχόμαστε αλλά τα έχουμε ανάγκη. Έχουμε την έμφυτη ανάγκη να νιώσουμε ποθητοί όσο αυτές, όμορφοι κι αποδεκτοί από το σύνολο του πληθυσμού, σε μια κοινωνία που πλέον έχει ενοχοποιήσει την αντρική ερωτική επιθυμία σε βαθμό ίσως μεγαλύτερο από ότι έχει ενοχοποιήσει η συντηρητική κοινότητα την γυναικεία επιθυμία.
Ο άντρας από το ξεκίνημα κιόλας της επαφής με τη γυναίκα δίνει τα 95 για να πάρει τα 5. Δίνει το βλέμμα του, την προσοχή του και τον εγωισμό του και, μετά από χρόνια στο ερωτικό παιχνίδι, έχει κερδίσει πάρα πολύ λιγότερες φορές από όσες έχει χάσει. Οι επιτυχίες των περισσότερων αντρών είναι ελάχιστες σε σχέση με τις αποτυχίες τους. Αυτό δεν το υπολογίζουν συνειδητά αρκετοί εξ αυτών: είναι μια αλήθεια την οποία ελάχιστοι καταλάβουν πραγματικά. Οι περισσότεροι νιώθουν έντονο φθόνο για το γυναικείο φύλο χωρίς να ξέρουν επακριβώς το γιατί. Αυτόν τον φθόνο, που τολμώ να ονομάσω ακόμα και μίσος ενίοτε, το αποδέχονται έκπληκτες οι κοπέλες που λένε το μοιραίο ναι. Δεν ξέρουν το γιατί, όμως δέχονται την κρυφή πικρία και απογοήτευση του άνδρα, ο οποίος συνειδητοποιεί πως το συνεχές αρνητικό σκορ που έχει στο παθητικό του δεν ισοφαρίζεται ούτε στο ελάχιστο από την μια του νίκη.
Πραγματικά, για να συγχωρήσει μέσα του ο άντρας συνολικά τον γυναικείο πληθυσμό θα έπρεπε να έχει κάποια στιγμή στη ζωή του καμιά εικοσαριά απανωτές επιτυχίες. Να τονωθεί ο εγωισμός του και η αίσθηση της ήττας μέσα του να εξαλειφθεί. Αυτό βέβαια σπάνια συμβαίνει. Κι όταν συμβαίνει, τα αποτελέσματα είναι απρόβλεπτα και πολύ σπάνια τα επιθυμητά. Μπορεί κάποιος να παραλληλίσει την περίπτωση με ένα είδος νεοπλουτισμού και τις αντίστοιχες υπερβολές.
Όσον αφορά τη συμβίωση, μετά από χρόνια γάμου πολλές σύζυγοι δέχονται μια μεγάλη καταπίεση και μισογυνισμό. Απορούν πού έχουν φταίξει, ενώ στην ουσία πληρώνουν τα σπασμένα ενός χρόνια πληγωμένου εγωισμού. Πιθανότατα δεν έχουν σχέση με την εσωτερική απογοήτευση του άντρα τους ούτε μπορούν να καταλάβουν την πηγή της.
Αν πρέπει να ρίξω ένα μερίδιο ευθύνης στο γυναικείο φύλο θα πω το εξής: ένα μεγάλο μέρος των γυναικών δεν καταλαβαίνει τους άντρες. Μυρίζει σαν λαγωνικό την ερωτική επιθυμία τους αλλά τίποτα παραπάνω. Δεν μπορεί να συλλάβει το μέγεθος της τραγωδίας που υπάρχει μέσα σε πολλούς από αυτούς και δεν κάνει τίποτα για να το μάθει. Ακόμα και στη συνέχεια της σχέσης προσπαθεί να πάρει: να αποσπάσει κομπλιμέντα, να γίνει στόχος προσοχής και να είναι το επίκεντρο, ενώ θα έβλεπε μεγάλη διαφορά αν, προσεκτικά φυσικά για μη φανεί σαν οίκτος, τόνωνε αργά και σταθερά τον εγωισμό και την αυτοπεποίθηση του άντρα της.
Και τι μένει στο τέλος; Σε μια μακροχρόνια σχέση η καλή περίπτωση είναι η εξής: είτε ο αντρικός εγωισμός έχει απομακρυνθεί από έναν μεγαλόψυχο άντρα είτε έχει θεραπευτεί από μια πραγματικά δοτική γυναίκα. Στις κακές περιπτώσεις, που δυστυχώς είναι πολύ περισσότερες, ο άντρας ξεσπά βίαια σε μια άτυχη ή πολλές άτυχες γυναίκες. Η μάστιγα της φαλλοκρατίας, αν και συνήθως γεννημένη με αθώο τρόπο, εφαρμόζεται βάναυσα κι απάνθρωπα. Βιασμοί, ξυλοδαρμοί, ακόμα και φόνοι, από φθόνο ή απελπισία, έχουν αμαυρώσει τις ανθρώπινες κοινωνίες και συνεχίζουν να το κάνουν.
Πιστεύω πως οι περισσότερες γυναίκες, μετά την ανάγνωση αυτού του άρθρου, θα μπορούν πλέον να καταλάβουν κάτι από αυτήν την ατελείωτη, σκληρή εσωτερική μάχη του άντρα. Θα μπορούν να καταλάβουν το θυμωμένο ξέσπασμα του άντρα στην περίπτωση, για παράδειγμα, μιας απιστίας, έστω και νοητής. Όταν ο άντρας μετά από χρόνια ήττας έχει πετύχει μια νίκη, αρνείται κατηγορηματικά να αποδεχτεί ότι κι αυτή του τη νίκη την έχασε κι αντιδρά δυστυχώς με τρομερή σκληρότητα...
Καταλαβαίνω όμως δε σημαίνει συγχωρώ ή συναινώ. Αυτό θέλω να το ξεκαθαρίσω. Το παρόν άρθρο δεν αποτελεί ξέπλυμα του αντρικού φθόνου ούτε υπεράσπιση της φαλλοκρατίας, την οποία μισώ. Ο λόγος που το γράφω είναι για να δράσει προληπτικά: μακάρι να το διαβάσουν αρκετές γυναίκες και να θεραπεύουν την ανδρική ψυχοσύνθεση προτού βρεθούν προ εκπλήξεως απέναντι σε αδικαιολόγητες και ανεξήγητες -τουλάχιστον για τις ίδιες- συμπεριφορές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου