Το όνειρο των περισσότερων παιδιών είναι να αλλάξουν τον κόσμο. Στην περίπτωση που αυτό δε συμβαίνει, το παιδί πιθανότατα ζει σ' έναν κόσμο ψευδαισθήσεων που του έχουν δημιουργήσει οι γονείς του για να πιστέψει πως ο κόσμος είναι υπέροχος και να μην ανησυχεί. Τα παιδιά όμως που μεγαλώνουν στον πραγματικό κόσμο θέλουν να τον αλλάξουν. Παρατηρούν τα πάντα γύρω τους με βλέμμα αθώο και αγνή απορία και δεν προσπερνάνε κανένα πρόβλημα, όσο απλό κι αν είναι. Τους λείπει βέβαια η δύναμη και η γνώση για να φέρουν την αλλαγή αλλά η θέληση υπάρχει.
Όσο μεγαλώνουν, καταλαβαίνουν το μέγεθος του κόσμου ολοένα και περισσότερο. Το όνειρο της παγκόσμιας αλλαγής ζαρώνει καθώς αναγνωρίζουν το περιορισμένο φάσμα των δυνάμεών τους. Αποφασίζουν να κάνουν μικρότερες αλλαγές και προσπαθούν να αλλάξουν τους γύρω τους. Ασχολούνται με τις σωστές και τις λανθασμένες συμπεριφορές, ρωτάνε, ψάχνουν, αναζητούν και ο περίγυρός τους γίνεται ο στόχος της αλλαγής. Τους λείπει η γνώση και η εμπειρία αλλά ακόμα προσπαθούν.
Όταν φτάνουν στην ενηλικίωση, ο κόσμος έχει αλλάξει ήδη γι' αυτά. Όχι όπως το περίμεναν όμως. Ανακαλύπτουν ζόρικες, άσχημες αλήθειες που δεν ήξεραν παλιά και καταλαβαίνουν πως η αλλαγή θέλει πολλές τεχνικές λεπτομέρειες. Ο περίγυρος είναι ένας μπερδεμένος λαβύρινθος από ακόμα πιο μπερδεμένους ανθρώπους και ακόμα πιο μεπρδεμένες καταστάσεις. Τα προβλήματα δείχνουν τεράστια και οι λύσεις δυσεύρετες. Η φυσική κατάληξη είναι να συνεχίσουν να αναζητούν, έχοντας όμως αποκτήσει μια άποψη για την πραγματικότητα.
Όμως ο καιρός πέρασε κι έχουν πια μεγαλώσει. Το πέρασμα του χρόνου είναι σχεδόν αόρατο και μπορεί κανείς να το κοιτάξει μόνο μετά από χρόνια. Το παιδί -που πλέον δεν είναι παιδί- σοκάρεται από την αλλαγή του ίδιου του του εαυτού. Είναι πραγματικά δύσκολο να δεχτεί κανείς το πώς πέρασαν τα χρόνια από τότε που ήμασταν παιδιά. Ο άνθρωπος καταλαβαίνει ότι είναι δύσκολο ακόμα και τον εαυτό του να αλλάξει. Έχει γίνει ένας συνηθισμένος άνθρωπος, ένας απ' όλους μέσα στο πλήθος, όπου όχι μόνο ο ίδιος αλλά ακόμα και τα προβλήματά του είναι ίδια με των υπολοίπων. Παύει να είναι το κέντρο του κόσμου. Πολύ αποθαρρυντική συνειδητοποίηση για τον άνθρωπο. Πλέον έχει τη γνώση, την εμπειρία και ίσως τη δύναμη ν' αλλάξει αλλά η θέληση έχει χαθεί.
Εκείνη η στιγμή είναι καθοριστική. Ο άνθρωπος των 20, των 25, των 30, των 35 -για τον καθένα μας η στιγμή είναι διαφορετική- έχει πιάσει το νόημα: ο μόνος τρόπος ν' αλλάξεις τον κόσμο είναι να ξεκινήσεις αντίστροφα. Ξεκινάς απ' τον εαυτό σου. Ακόμα κι αυτό είναι ένας άθλος αλλά είναι το πρώτο απαραίτητο βήμα αν δεν επιθυμείς να βυθιστείς στη μετριότητα για πάντα. Συνεπώς, μόνο ο άνθρωπος που μπορεί ν' αλλάξει τον εαυτό του προς το καλύτερο, να τον καταλάβει και να εκτιμήσει τη μοναδικότητά του έχει τη δύναμη να κάνει περισσότερα.
Είναι αλήθεια: αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου, δεν μπορείς ν' αγαπήσεις τους άλλους. Δεν μπορείς να μεταλαμπαδεύσεις μια αξία που δεν κατέχεις. Δεν μπορείς να εκτιμήσεις, να βοηθήσεις και τελικά να αλλάξεις τους άλλους πριν το κάνεις για τον εαυτό σου. Όταν όμως το κάνεις, ήδη ο περίγυρός σου σε βλέπει σαν κάτι διαφορετικό. Σαν τρελό, σαν ιδεαλιστή, σαν διαφορετικό από τους υπόλοιπους. Όμως μόνο οι τρελοί, οι διαφορετικοί και οι ιδεαλιστές μπορούν να πουν αλήθειες που ο φυσιολογικός νους δεν καταλαβαίνει. Και μόνο αυτοί μπορούν ν' αλλάξουν τον κόσμο.
Έχουν υπάρξει τέτοιες φιγούρες στην ιστορία. Ο κόσμος δε μένει ποτέ ίδιος: αλλάζει συνεχώς από τέτοιους ανθρώπους. Σίγουρα υπάρχουν πολύ περισσότεροι που ακολούθησαν αυτή την ιδέα αλλά χάθηκαν κάπου στην πορεία. Ο δρόμος για τον ιδεαλισμό και την αλλαγή είναι στρωμένος με χαλίκια κι όχι με ροδοπέταλα. Υπάρχουν παντού φωνές έτοιμες να αποπροσανατολίσουν, να σταματήσουν, να βυθίσουν στη λήθη τον επίδοξο ιδεαλιστή. Να πείσουν πως η απαισιοδοξία είναι ρεαλισμός, πως τα όνειρα δεν πραγματοποιούνται, πως είμαστε δεν είμαστε τίποτα δεν είμαστε βρε. Όμως υπήρξαν άνθρωποι που άλλαξαν τον κόσμο. Ο καθένας μας, εφόσον είναι έτοιμος για μια τέτοια πορεία, αξίζει να προσπαθήσει γι' αυτό. Να ονειρεύεται και παράλληλα να ξέρει πόσος ιδρώτας χωρίζει τα όνειρα απ' την πραγματικότητα. Διότι κι ο ίδιος ο κόσμος έχει βαρεθεί μέτριους ανθρώπους.
Όσο μεγαλώνουν, καταλαβαίνουν το μέγεθος του κόσμου ολοένα και περισσότερο. Το όνειρο της παγκόσμιας αλλαγής ζαρώνει καθώς αναγνωρίζουν το περιορισμένο φάσμα των δυνάμεών τους. Αποφασίζουν να κάνουν μικρότερες αλλαγές και προσπαθούν να αλλάξουν τους γύρω τους. Ασχολούνται με τις σωστές και τις λανθασμένες συμπεριφορές, ρωτάνε, ψάχνουν, αναζητούν και ο περίγυρός τους γίνεται ο στόχος της αλλαγής. Τους λείπει η γνώση και η εμπειρία αλλά ακόμα προσπαθούν.
Όταν φτάνουν στην ενηλικίωση, ο κόσμος έχει αλλάξει ήδη γι' αυτά. Όχι όπως το περίμεναν όμως. Ανακαλύπτουν ζόρικες, άσχημες αλήθειες που δεν ήξεραν παλιά και καταλαβαίνουν πως η αλλαγή θέλει πολλές τεχνικές λεπτομέρειες. Ο περίγυρος είναι ένας μπερδεμένος λαβύρινθος από ακόμα πιο μπερδεμένους ανθρώπους και ακόμα πιο μεπρδεμένες καταστάσεις. Τα προβλήματα δείχνουν τεράστια και οι λύσεις δυσεύρετες. Η φυσική κατάληξη είναι να συνεχίσουν να αναζητούν, έχοντας όμως αποκτήσει μια άποψη για την πραγματικότητα.
Όμως ο καιρός πέρασε κι έχουν πια μεγαλώσει. Το πέρασμα του χρόνου είναι σχεδόν αόρατο και μπορεί κανείς να το κοιτάξει μόνο μετά από χρόνια. Το παιδί -που πλέον δεν είναι παιδί- σοκάρεται από την αλλαγή του ίδιου του του εαυτού. Είναι πραγματικά δύσκολο να δεχτεί κανείς το πώς πέρασαν τα χρόνια από τότε που ήμασταν παιδιά. Ο άνθρωπος καταλαβαίνει ότι είναι δύσκολο ακόμα και τον εαυτό του να αλλάξει. Έχει γίνει ένας συνηθισμένος άνθρωπος, ένας απ' όλους μέσα στο πλήθος, όπου όχι μόνο ο ίδιος αλλά ακόμα και τα προβλήματά του είναι ίδια με των υπολοίπων. Παύει να είναι το κέντρο του κόσμου. Πολύ αποθαρρυντική συνειδητοποίηση για τον άνθρωπο. Πλέον έχει τη γνώση, την εμπειρία και ίσως τη δύναμη ν' αλλάξει αλλά η θέληση έχει χαθεί.
Εκείνη η στιγμή είναι καθοριστική. Ο άνθρωπος των 20, των 25, των 30, των 35 -για τον καθένα μας η στιγμή είναι διαφορετική- έχει πιάσει το νόημα: ο μόνος τρόπος ν' αλλάξεις τον κόσμο είναι να ξεκινήσεις αντίστροφα. Ξεκινάς απ' τον εαυτό σου. Ακόμα κι αυτό είναι ένας άθλος αλλά είναι το πρώτο απαραίτητο βήμα αν δεν επιθυμείς να βυθιστείς στη μετριότητα για πάντα. Συνεπώς, μόνο ο άνθρωπος που μπορεί ν' αλλάξει τον εαυτό του προς το καλύτερο, να τον καταλάβει και να εκτιμήσει τη μοναδικότητά του έχει τη δύναμη να κάνει περισσότερα.
Είναι αλήθεια: αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου, δεν μπορείς ν' αγαπήσεις τους άλλους. Δεν μπορείς να μεταλαμπαδεύσεις μια αξία που δεν κατέχεις. Δεν μπορείς να εκτιμήσεις, να βοηθήσεις και τελικά να αλλάξεις τους άλλους πριν το κάνεις για τον εαυτό σου. Όταν όμως το κάνεις, ήδη ο περίγυρός σου σε βλέπει σαν κάτι διαφορετικό. Σαν τρελό, σαν ιδεαλιστή, σαν διαφορετικό από τους υπόλοιπους. Όμως μόνο οι τρελοί, οι διαφορετικοί και οι ιδεαλιστές μπορούν να πουν αλήθειες που ο φυσιολογικός νους δεν καταλαβαίνει. Και μόνο αυτοί μπορούν ν' αλλάξουν τον κόσμο.
Έχουν υπάρξει τέτοιες φιγούρες στην ιστορία. Ο κόσμος δε μένει ποτέ ίδιος: αλλάζει συνεχώς από τέτοιους ανθρώπους. Σίγουρα υπάρχουν πολύ περισσότεροι που ακολούθησαν αυτή την ιδέα αλλά χάθηκαν κάπου στην πορεία. Ο δρόμος για τον ιδεαλισμό και την αλλαγή είναι στρωμένος με χαλίκια κι όχι με ροδοπέταλα. Υπάρχουν παντού φωνές έτοιμες να αποπροσανατολίσουν, να σταματήσουν, να βυθίσουν στη λήθη τον επίδοξο ιδεαλιστή. Να πείσουν πως η απαισιοδοξία είναι ρεαλισμός, πως τα όνειρα δεν πραγματοποιούνται, πως είμαστε δεν είμαστε τίποτα δεν είμαστε βρε. Όμως υπήρξαν άνθρωποι που άλλαξαν τον κόσμο. Ο καθένας μας, εφόσον είναι έτοιμος για μια τέτοια πορεία, αξίζει να προσπαθήσει γι' αυτό. Να ονειρεύεται και παράλληλα να ξέρει πόσος ιδρώτας χωρίζει τα όνειρα απ' την πραγματικότητα. Διότι κι ο ίδιος ο κόσμος έχει βαρεθεί μέτριους ανθρώπους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου