Ζούμε σε μια χώρα που μαστίζεται από την παράνοια. Όπως στο θερμόμετρο το μέτρο είναι οι θερμοκρασίες που το νερό παγώνει και βράζει, έτσι πολλοί συμπολίτες μας έχουν για μέτρο το αν υπηρέτησες την πατρίδα, πού, πότε και πώς. Αν πήγες στρατό έχεις (ή μάλλον σου παραχωρούν) το δικαίωμα να μιλάς, να δουλεύεις, να υπάρχεις. Αλλιώς; Αλλιώς τα πράγματα είναι δύσκολα για σένα. Δεν δικαιούσαι να λες πως είσαι άντρας, θα πρέπει να σου στερηθούν τα πολιτικά δικαιώματα, να σε κρεμάσουν, να σε στείλουν εξορία, να σε απελάσουν. Αυτά είναι τα ευγενικότερα σχόλια. Το να πας στρατό είναι κατ' αυτούς το εισιτήριό σου στη ζωή.
Πριν συνεχίσω ας εξηγήσω κάτι για να μην παρεξηγηθώ (αν και αυτό είναι μάλλον αναπόφευκτο). Υπηρέτησα ως δόκιμος έφεδρος αξιωματικός τεθωρακισμένων στα σύνορα (ας μην ξεχνάμε πως αν δεν είχα υπηρετήσει δεν θα είχα δικαίωμα λόγου). Στο στρατό γνώρισα κι ανθρώπους εξαίρετους, λογικούς και δίκαιους, τους οποίους θυμάμαι ακόμα με χαμόγελο κι είμαι σίγουρος πως υπάρχουν πολλοί περισσότεροι. Δεν αναφέρομαι στο σύνολο, αλλά στην πλειοψηφία των συμπολιτών που έχουν ως γνώμονα των πάντων τον στρατό. Συνεχίζω.
Το επόμενο βήμα στη "συζήτηση" με στρατόκαβλους είναι να σου απαριθμήσουν το πώς πέρασαν στον στρατό, πώς έκαναν τις καλύτερες κοπάνες, λούφες και μαντραπήδες (εκείνοι οι υπέρμαχοι του στρατού πάντα) και πώς έβαζαν τα κορόιδα να τους κάνουν την αγγαρεία. Όταν τους επισημαίνεις πως οι ίδιοι υποτιμούν τον θεσμό που προλίγο εκθείαζαν, ξαφνικά ξυπνάνε και απαριθμούνε τα ανδραγαθήματά τους στην πατρίδα, που συνήθως εμπεριέχουν κάποια δακρύβρεχτη υποστολή σημαίας κάποιο σούρουπο, κάποτε, κάπου.
Αφού σου έχουν αποδείξει πως είναι παλικάρια, συνεχίζουν διεκδικώντας το αναφαίρετο δικαίωμά τους στο να κατακρίνουν τους πάντες και τα πάντα λέγοντας πως πάνω απ' όλα σεβόμαστε το στρατό (ναι, εκείνο το μέρος στο οποίο πριν παραδέχονταν ότι λούφαραν). Διότι συνήθως οι πιο γκρινιάρηδες, παραπονιάρηδες, "ευαίσθητοι" (βυσματο)φαντάροι είναι εκείνοι που αγαπάνε περισσότερο το στρατό. Έτσι τον έμαθαν μάλλον. Ως παιδιά φυσικά στο μυαλό τους είχαν τις μεγάλες στιγμές, όχι τις κουραστικές, βαρετές, ψυχοφθόρες λεπτομέρειες. Αυτό περίμεναν, αυτό απαίτησαν, αυτό πήραν εις βάρος των υπολοίπων. Περίμεναν δοξασμένες παρελάσεις και τους περίμενε η σκούπα και η σφουγγαρίστρα. Κι όταν απολύθηκαν ένιωσαν οι πιο μάχιμοι, οι πιο υπέροχοι, γενναίοι και μεγάλοι απ' όλους.
Πλέον δικαιούνται να κατακεραυνώνουν ακόμα κι εκείνους που ντύνονται στρατιώτες στα καρναβάλια, ισχυριζόμενοι πως "πρέπει να τιμάμε τα ρούχα αυτά, όχι να τα ντροπιάζουμε". Πρώτον, υπαινίσσεσαι ανοιχτά πως το μασκάρεμα είναι ντροπή, οπότε τι έχεις να πεις για τα υπόλοιπα επαγγέλματα που "διακωμωδούνται"; Η νοσοκόμα, εκείνη που γηροκόμησε την μητέρα σου με υπομονή που εσύ δεν είχες, εκείνη που φρόντισε ίσως τον αδερφό σου όταν τράκαρε με το μηχανάκι, εκείνη που σε ξεγέννησε, είναι αποδεκτό κατά τη γνώμη σου να διακωμωδείται. Η στρατιωτική στολή όμως όχι. Κι ας είσαι τέρμα άσχετος με τους στρατιωτικούς κανονισμούς, σύμφωνα με τους οποίους μόνο τα στρατιωτικά διακριτικά απαγορεύεται να δημοσιεύονται ή να παραποιούνται. Ναι, εκείνα τα διακριτικά που έβγαλες φωτογραφία από το "τανκς" που μόστραρες για να πάρεις likes. Ναι, εκείνα απαγορεύεται. Ο ίδιος, αφού έχεις καταπατήσει τους στρατιωτικούς κανονισμούς, ενοχλείσαι από κάποιους που δεν τους παραβίασαν!
Είμαστε το έθνος των στρατόκαβλων. Το έθνος αυτών που αγαπάνε υπερβολικά το στρατό, που υπερηφανεύονται για την γενναιότητά τους, που καταδικάζουν τους Σύριους που θέλουν να σώσουν την οικογένειά τους από την φονική μανία του εμφυλίου στη χώρα τους και, όλως παραδόξως, των έθνος εκείνων που έτρεξαν στις τράπεζες τον Ιούνιο του 2015 (πάντα με την γνωστή γενναιότητα) να πάρουν τα λεφτουδάκια τους όταν ακούστηκε κάτι για δημοψήφισμα. Η γενναιότητα είναι καθήκον των άλλων, μην ξεχνιόμαστε. Οι υποχρεώσεις δικές τους, τα δικαιώματα δικά μας.
Συχνά κάποιοι από τους συμπατριώτες μας που ζούνε για χρόνια στο εξωτερικό, έχοντας ξεχάσει το χάος του κράτους μας, ενώ απολαμβάνουν κάθε παροχή και κάθε δικαίωμα της χώρας στην οποία ζούνε, εκθειάζουν τα στρατά μας, τη λεβεντιά μας (η οποία πραγματικά μπορεί να φανεί στην καθημερινότητα κάποιου, όχι στην στρατιωτική του παρέλαση), παίρνοντας με κάθε ανάσα και μια πρέζα "εθνικό φρόνημα". Δεν χρειάζονται τίποτα άλλο παρά εθνικό φρόνημα. Οι κρεμάλες που υπόσχονται κι αυτές είναι υπέρ του εθνικού φρονήματος. Οι σφαγές σε έναν επεκτατικό πόλεμο που εύχονται να γίνει (από άλλους φυσικά) είναι κι αυτές θυσίες υπέρ του εθνικού φρονήματος. Διότι το εθνικό φρόνημα τρέφει, μεγαλώνει και αποκοιμίζει τα "περήφανα τέκνα" από τα γεννοφάσκια τους μέχρι το τέλος. Το εθνικό αυτό φρόνημα είναι εθισμός. Εθισμός που δικαιολογεί τα πάντα. Κι αν ακούσουμε και κάποιον να λαϊκίζει ή να ψευτομιλάει καθαρευουσιάνικα και "αρχαία", πάμε στο τσακίρ κέφι. Ούτως είθισται στην χώρα των στρατόκαβλων.
Πριν συνεχίσω ας εξηγήσω κάτι για να μην παρεξηγηθώ (αν και αυτό είναι μάλλον αναπόφευκτο). Υπηρέτησα ως δόκιμος έφεδρος αξιωματικός τεθωρακισμένων στα σύνορα (ας μην ξεχνάμε πως αν δεν είχα υπηρετήσει δεν θα είχα δικαίωμα λόγου). Στο στρατό γνώρισα κι ανθρώπους εξαίρετους, λογικούς και δίκαιους, τους οποίους θυμάμαι ακόμα με χαμόγελο κι είμαι σίγουρος πως υπάρχουν πολλοί περισσότεροι. Δεν αναφέρομαι στο σύνολο, αλλά στην πλειοψηφία των συμπολιτών που έχουν ως γνώμονα των πάντων τον στρατό. Συνεχίζω.
Το επόμενο βήμα στη "συζήτηση" με στρατόκαβλους είναι να σου απαριθμήσουν το πώς πέρασαν στον στρατό, πώς έκαναν τις καλύτερες κοπάνες, λούφες και μαντραπήδες (εκείνοι οι υπέρμαχοι του στρατού πάντα) και πώς έβαζαν τα κορόιδα να τους κάνουν την αγγαρεία. Όταν τους επισημαίνεις πως οι ίδιοι υποτιμούν τον θεσμό που προλίγο εκθείαζαν, ξαφνικά ξυπνάνε και απαριθμούνε τα ανδραγαθήματά τους στην πατρίδα, που συνήθως εμπεριέχουν κάποια δακρύβρεχτη υποστολή σημαίας κάποιο σούρουπο, κάποτε, κάπου.
Αφού σου έχουν αποδείξει πως είναι παλικάρια, συνεχίζουν διεκδικώντας το αναφαίρετο δικαίωμά τους στο να κατακρίνουν τους πάντες και τα πάντα λέγοντας πως πάνω απ' όλα σεβόμαστε το στρατό (ναι, εκείνο το μέρος στο οποίο πριν παραδέχονταν ότι λούφαραν). Διότι συνήθως οι πιο γκρινιάρηδες, παραπονιάρηδες, "ευαίσθητοι" (βυσματο)φαντάροι είναι εκείνοι που αγαπάνε περισσότερο το στρατό. Έτσι τον έμαθαν μάλλον. Ως παιδιά φυσικά στο μυαλό τους είχαν τις μεγάλες στιγμές, όχι τις κουραστικές, βαρετές, ψυχοφθόρες λεπτομέρειες. Αυτό περίμεναν, αυτό απαίτησαν, αυτό πήραν εις βάρος των υπολοίπων. Περίμεναν δοξασμένες παρελάσεις και τους περίμενε η σκούπα και η σφουγγαρίστρα. Κι όταν απολύθηκαν ένιωσαν οι πιο μάχιμοι, οι πιο υπέροχοι, γενναίοι και μεγάλοι απ' όλους.
Πλέον δικαιούνται να κατακεραυνώνουν ακόμα κι εκείνους που ντύνονται στρατιώτες στα καρναβάλια, ισχυριζόμενοι πως "πρέπει να τιμάμε τα ρούχα αυτά, όχι να τα ντροπιάζουμε". Πρώτον, υπαινίσσεσαι ανοιχτά πως το μασκάρεμα είναι ντροπή, οπότε τι έχεις να πεις για τα υπόλοιπα επαγγέλματα που "διακωμωδούνται"; Η νοσοκόμα, εκείνη που γηροκόμησε την μητέρα σου με υπομονή που εσύ δεν είχες, εκείνη που φρόντισε ίσως τον αδερφό σου όταν τράκαρε με το μηχανάκι, εκείνη που σε ξεγέννησε, είναι αποδεκτό κατά τη γνώμη σου να διακωμωδείται. Η στρατιωτική στολή όμως όχι. Κι ας είσαι τέρμα άσχετος με τους στρατιωτικούς κανονισμούς, σύμφωνα με τους οποίους μόνο τα στρατιωτικά διακριτικά απαγορεύεται να δημοσιεύονται ή να παραποιούνται. Ναι, εκείνα τα διακριτικά που έβγαλες φωτογραφία από το "τανκς" που μόστραρες για να πάρεις likes. Ναι, εκείνα απαγορεύεται. Ο ίδιος, αφού έχεις καταπατήσει τους στρατιωτικούς κανονισμούς, ενοχλείσαι από κάποιους που δεν τους παραβίασαν!
Είμαστε το έθνος των στρατόκαβλων. Το έθνος αυτών που αγαπάνε υπερβολικά το στρατό, που υπερηφανεύονται για την γενναιότητά τους, που καταδικάζουν τους Σύριους που θέλουν να σώσουν την οικογένειά τους από την φονική μανία του εμφυλίου στη χώρα τους και, όλως παραδόξως, των έθνος εκείνων που έτρεξαν στις τράπεζες τον Ιούνιο του 2015 (πάντα με την γνωστή γενναιότητα) να πάρουν τα λεφτουδάκια τους όταν ακούστηκε κάτι για δημοψήφισμα. Η γενναιότητα είναι καθήκον των άλλων, μην ξεχνιόμαστε. Οι υποχρεώσεις δικές τους, τα δικαιώματα δικά μας.
Συχνά κάποιοι από τους συμπατριώτες μας που ζούνε για χρόνια στο εξωτερικό, έχοντας ξεχάσει το χάος του κράτους μας, ενώ απολαμβάνουν κάθε παροχή και κάθε δικαίωμα της χώρας στην οποία ζούνε, εκθειάζουν τα στρατά μας, τη λεβεντιά μας (η οποία πραγματικά μπορεί να φανεί στην καθημερινότητα κάποιου, όχι στην στρατιωτική του παρέλαση), παίρνοντας με κάθε ανάσα και μια πρέζα "εθνικό φρόνημα". Δεν χρειάζονται τίποτα άλλο παρά εθνικό φρόνημα. Οι κρεμάλες που υπόσχονται κι αυτές είναι υπέρ του εθνικού φρονήματος. Οι σφαγές σε έναν επεκτατικό πόλεμο που εύχονται να γίνει (από άλλους φυσικά) είναι κι αυτές θυσίες υπέρ του εθνικού φρονήματος. Διότι το εθνικό φρόνημα τρέφει, μεγαλώνει και αποκοιμίζει τα "περήφανα τέκνα" από τα γεννοφάσκια τους μέχρι το τέλος. Το εθνικό αυτό φρόνημα είναι εθισμός. Εθισμός που δικαιολογεί τα πάντα. Κι αν ακούσουμε και κάποιον να λαϊκίζει ή να ψευτομιλάει καθαρευουσιάνικα και "αρχαία", πάμε στο τσακίρ κέφι. Ούτως είθισται στην χώρα των στρατόκαβλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου